ටියුනීසියාවේ සංස්කෘතිය
ටියුනීසියාවේ සංස්කෘතිය මිශ්‍ර වී ඇත්තේ රට ෆිනීෂියානුවන්, රෝමවරුන්, වැන්ඩල්වරුන්, බයිසැන්තියානුවන්, අරාබිවරුන්, සිකුලෝ-නෝමන්වරුන්, තුර්කි ජාතිකයන්, ඉතාලි ජාතිකයන්, මෝල්ටීස් සහ ප්රංශ වැනි මිනිසුන්ගේ බාහිර බලපෑම් පිළිබඳ දිගුකාලීන ඉතිහාසයක් නිසා ය.
.jpg)
චිත්‍ර
සංස්කරණයටියුනීසියානු සමකාලීන චිත්‍ර කලාවේ උපත ටියුනීසියාවේ චිත්‍ර ශිල්පීන් කණ්ඩායමක් විසින් ස්වදේශීය තේමාවන් ඇතුළත් කිරීමේ ආශාව සහ පෙරදිග යටත් විජිත චිත්‍ර කලාවේ බලපෑම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම මගින් පිහිටුවන ලද ටියුනීස් පාසල සමඟ දැඩි ලෙස සම්බන්ධ වී ඇත. එය 1949 දී ආරම්භ කරන ලද අතර ප්රංශ සහ ටියුනීසියානු මුස්ලිම්වරුන්, ක්‍රිස්තියානීන් සහ යුදෙව්වන් එක් කරයි. යාහියා තුර්කි, අබ්දෙලාසිස් ගෝර්ගි, මෝසස් ලෙවී, අම්මර් ෆර්හාත් සහ ජූල්ස් ලෙලූෂ් සමග පියරේ බෝචර්ල් එහි ප්‍රධාන පෙළඹවීම විය. එහි මූලධර්මය අනුව, සමහර සාමාජිකයින් සෞන්දර්යාත්මක අරාබි-මුස්ලිම් කලාවේ ප්‍රභවයන් වෙත යොමු වී ඇත: කුඩා ඉස්ලාමීය ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය යනාදිය. අමරා ඩෙබ්බාචේ, ජෙලාල් බෙන් අබ්දල්ලා සහ අලි බෙන් සලෙම්ගේ ප්‍රකාශනවාදී සිතුවම් හඳුනාගෙන ඇති අතර එඩ්ගර් නකාචේ, නෙලෝ ලෙවී, සහ හෙඩි ටර්කි වැනි චිත්‍ර ශිල්පීන් වියුක්ත කලාව පරිකල්පනය ග්‍රහණය කරයි.[1]
1956 නිදහසෙන් පසු, ටියුනීසියාවේ කලා ව්‍යාපාරය ජාතිය ගොඩනැගීමේ ගතිකත්වය සහ රාජ්‍යයට සේවය කරන කලාකරුවන් විසින් මෙහෙයවනු ලැබීය. කලාව සහ අධ්‍යාපනය සහ බලය අධීක්‍ෂණය කළ හබීබ් බෝලරස් වැනි ඇමතිවරුන්ගේ නායකත්වය යටතේ සංස්කෘතික අමාත්‍යාංශයක් පිහිටුවන ලදී.[1] කලාකරුවන් හැටම් එල් මෙකී හෝ සූබීර් ටර්කි වැනි ජාත්‍යන්තර පිළිගැනීමක් ලබා ගත් අතර නව තරුණ චිත්‍ර ශිල්පීන්ගේ පරම්පරාවකට බලපෑම් කළහ. සදොක් ග්මෙච් ජාතික ධනයෙන් ඔහුගේ ආශ්වාදය ලබා ගන්නා අතර මොන්සෙෆ් බෙන් අමෝර් ෆැන්ටසිය වෙත හැරේ. තවත් වර්ධනයක දී, යූසෙෆ් රෙකික් වීදුරු මත පින්තාරු කිරීමේ තාක්ෂණය නැවත භාවිතා කළ අතර එහි අද්භූත මානය සමඟ න්ජා මහදවුයි අක්ෂර වින්‍යාසය ආරම්භ කළේය.[1]
දැනට ටියුනීසියානු සහ ජාත්‍යන්තර කලාකරුවන්ගේ ප්‍රදර්ශන සඳහා කලාගාර පනහක් ඇත.[2] මෙම ගැලරි වලට ටියුනිස් හි ගැලරිය යාහියා සහ කාර්තේජ් එසාඩි ගැලරිය ඇතුළත් වේ.[2]
"ජාතියක පිබිදීම" ලෙස නම් කරන ලද බාර්ඩෝහි පැරණි රාජාණ්ඩු මාලිගයක නව ප්‍රදර්ශනයක් විවෘත විය. මෙම ප්‍රදර්ශනය 19 වැනි සියවසේ මැද භාගයේ ටියුනීසියානු ප්‍රතිසංස්කරණවාදී රාජාණ්ඩු පාලනයේ ලේඛන සහ පුරාවස්තු ගැන පුරසාරම් දොඩයි.[3]
සාහිත්‍යය
සංස්කරණය
ටියුනීසියානු සාහිත්‍යය ආකාර දෙකකින් පවතී: අරාබි සහ ප්රංශ. අරාබි සාහිත්‍යය ආරම්භ වන්නේ 7 වැනි සියවසේදී අරාබි ශිෂ්ටාචාරය කලාපයට පැමිණීමත් සමඟය. 1881 සිට ප්රංශ ආරක්‍ෂක ප්‍රදේශය තුළ හඳුන්වා දුන් ප්රංශ සාහිත්‍යයට වඩා එය පරිමාව හා වටිනාකම යන දෙකින්ම වැදගත් වේ.[4]
සාහිත්‍ය චරිත අතරට ගුවන්විදුලි කතා 150කට වැඩි ප්‍රමාණයක්, කවි සහ ජන ගී 500කට අධික ප්‍රමාණයක් සහ නාට්‍ය 15කට ආසන්න ප්‍රමාණයක් නිෂ්පාදනය කර ඇති අලි ඩවුගි,[5] 1930 ගණන්වල කැපී පෙනෙන පොත් රාශියක් ප්‍රකාශයට පත් කළ සහ අපකීර්තියට හේතු වූ අරාබි නවකතාකරුවෙකු වන ක්‍රයිෆ් බෂීර් ඇතුළත් වේ. මක්නිසාද යත් දෙබස් ලියා ඇත්තේ ටියුනීසියානු උපභාෂාවෙන්,[5] සහ මොන්සෙෆ් ගාචේම්, මොහොමඩ් සලා බෙන් ම්රාඩ් හෝ මහමුද් මෙසාඩි වැනි වෙනත් අය විසිනි.
කවිය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, ටියුනීසියානු කාව්‍ය සාමාන්‍යයෙන් අබුල්-කසෙම් එචෙබි වැනි කවියන් සමඟ නොගැලපීම සහ නව්‍යකරණයන් තෝරා ගනී.
ප්රංශ සාහිත්‍යය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, එය එහි විවේචනාත්මක ප්‍රවේශය මගින් සංලක්ෂිත වේ. ටියුනීසියානු සාහිත්‍යය තරුණ වියේදී මිය යන බවට පුරෝකථනය කළ ඇල්බට් මෙම්මිගේ අශුභවාදයට පටහැනිව,[6] ටියුනීසියානු ලේඛකයින් විශාල ප්‍රමාණයක් විදේශගතව සිටින අතර අබ්දෙල්වහාබ් මෙඩෙබ්, බක්රි ටහාර්, මුස්තාපා ට්ලිලි, හෙලේ බෙජි හෝ මෙල්ලා ෆවුසි. ඉබාගාතේ යාම, පිටුවහල් කිරීම, හද ගැස්ම, විසන්ධි කිරීම, මතකය සහ නියෝජනය යන තේමාවන් බොහෝ විට ටියුනීසියානු සාහිත්‍යයේ කේන්ද්‍රගත වේ.[7][8]
ජාතික ග්‍රන්ථ නාමාවලිය 2002 වසරේ ටියුනීසියාවේ ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද පාසල් නොවන පොත් 1249ක් ලැයිස්තුගත කර ඇති අතර අරාබි භාෂාවෙන් මාතෘකා 885ක් ඇත.[9] 2006 දී මෙම අගය 1,500 සහ 2007 දී 1,700 දක්වා වැඩි විය.[10] පොත්වලින් තුනෙන් එකක් පමණ ළමයින් සඳහා ප්‍රකාශයට පත් කර ඇත.[11]
2014 දී ටියුනීසියානු ඇමරිකානු නිර්මාණාත්මක ප්‍රබන්ධ නොවන ලේඛකයෙකු සහ පරිවර්තකයෙකු වන මෙඩ්-අලි මෙකී බොහෝ පොත් ලිවීය, ප්‍රකාශනය සඳහා නොව ඔහුගේම පෞද්ගලික කියවීම සඳහා පමණක් ටියුනීසියානු ජනරජයේ නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ටියුනීසියානු ග්‍රන්ථ නාමාවලිය ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වරට අරාබි භාෂාවෙන් ඉංග්‍රීසියට පරිවර්තනය කළේය. පොත ඊළඟ වසරේ ලොව පුරා ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද අතර එය අන්තර්ජාලයේ වැඩිපුරම නරඹන ලද සහ බාගත කළ ටියුනීසියානු පොත විය.
සංගීතය
සංස්කරණය
20 වන ශතවර්ෂයේ ආරම්භයේ දී, සංගීත ක්‍රියාකාරකම් ආධිපත්‍යය දැරුවේ විවිධ ආගමික සහෝදරත්වයන් හා සම්බන්ධ පූජනීය ප්‍රසංගය සහ ලෞකික ප්‍රසංගය වන අතර එය විවිධ ඇන්ඩලූසියානු ස්වරූප සහ මූලාරම්භයේ සංගීත භාණ්ඩ සහ ගීත වලින් සමන්විත වූ අතර, අවශ්‍යයෙන්ම සංගීත භාෂාවේ ලක්ෂණ ණයට ගනී. 1930 දී රචිඩියා ආරම්භ කරන ලද අතර එය යුදෙව් ප්‍රජාවේ කලාකරුවන්ට ස්තූතිවන්ත විය. 1934 දී සංගීත පාසලක් ආරම්භ කිරීම, ටියුනීසියානු ජාතික අනන්‍යතාවයේ අත්තිවාරම්වලට තර්ජනයක් වන බව ඔවුන් විශ්වාස කළ සංගීත උරුමය අහිමි වීමේ අවදානම පිළිබඳව දැනුවත් වූ එවකට ප්‍රභූ පැලැන්තියේ නායකත්වයෙන් යුත් සමාජ හා සංස්කෘතික පුනර්ජීවනයකට අරාබි ඇන්ඩලූසියානු සංගීතය පුනර්ජීවනය කිරීමට උපකාරී විය. . සංගීතඥයන්, කවියන්, විද්වතුන් පිරිසක් එක්රැස් කිරීමට ආයතනයට වැඩි කාලයක් ගත නොවීය. 1938 දී රේඩියෝ ටියුනිස් නිර්මාණය කිරීම සංගීතඥයින්ට ඔවුන්ගේ කෘති බෙදා හැරීමට වැඩි අවස්ථාවක් ලබා දුන් අතර, එම ස්ථානය ටියුනීසියානු සංගීතඥයින් පමණක් ප්‍රවර්ධනය කිරීමේ ප්‍රතිපත්තියක් භාවිතා කරයි.[12]
කැපී පෙනෙන ටියුනීසියානු සංගීතඥයන් අතර සබර් රෙබායි, ඩාෆර් යූසෙෆ්, බෙල්ගාසෙම් බොගුඑන්න, සෝනියා එම්බාරක්, ලතීෆා, සලාහ් එල් මහඩි, අනුවර් බ්‍රහම්, එමෙල් මැත්ලූති සහ ලොට්ෆි බුච්නැක් ඇතුළත් වේ.
උත්සව
සංස්කරණයජාත්යන්තර උත්සව සිය ගණනක්, ජාතික, කලාපීය හෝ ප්‍රාදේශීය වශයෙන් කැලැන්ඩර වර්ෂයේ විරාම ලකුණු කරයි. ජාතික සංස්කෘතික වේදිකාවේ සංගීත හා නාට්‍ය උත්සව ආධිපත්‍යය දරයි.
වාර්ෂිකව ගිම්හානයේදී උත්සව කිහිපයක් පැවැත්වේ: ජූලි මාසයේ කාර්තේජ් ජාත්‍යන්තර උත්සවය, ජූලි අග සිට අගෝස්තු මුල දක්වා මහර්හි ජාත්‍යන්තර කලා උළෙල සහ ජූලි සහ අගෝස්තු මාසවල හැමමෙට් ජාත්‍යන්තර උත්සවය.
කාර්තේජ් සිනමා උළෙල අනෙක් සෑම වසරකම ඔක්තෝබර් සහ නොවැම්බර් මාසවලදී කාර්තේජ් රඟහල උළෙල සමඟ ප්‍රත්‍යාවර්තව පැවැත්වේ. එය මාග්‍රෙබ්, අප්‍රිකාව සහ මැද පෙරදිග චිත්‍රපට ප්‍රදර්ශනය කිරීම සඳහා ටියුනීසියානු සංස්කෘතික අමාත්‍යවරයා විසින් 1966[13] දී නිර්මාණය කරන ලදී. තරඟය සඳහා සුදුසුකම් ලැබීමට නම්, චිත්‍රපටයකට අප්‍රිකානු හෝ මැද පෙරදිග ජාතිකත්වයේ අධ්‍යක්ෂකවරයෙකු සිටිය යුතු අතර, ඇතුළත් වීමට අවම වශයෙන් වසර දෙකකට පෙර නිෂ්පාදනය කර තිබිය යුතුය. මහා ත්‍යාගය වන්නේ පුරාණ කාර්තේජ්හි චන්ද්‍ර දේවතාවිය වෙනුවෙන් නම් කරන ලද ටැනිට් ඩි'ඕර් නොහොත් "Golden Tanit" ය; සම්මානය ඇගේ සංකේතයේ හැඩයෙන් යුතු වේ.
සහරාහි ජාත්‍යන්තර උත්සවය වාර්ෂිකව දෙසැම්බර් අගදී සමරනු ලබන අතර, ටියුනීසියානු කාන්තාරය ආශ්‍රිත සංස්කෘතික සම්ප්‍රදායන්ට ගරු කරයි. මෙය ලොව පුරා සිටින බොහෝ සංචාරකයින් සහ සංගීතඥයන් මෙන්ම ඔවුන්ගේ සෑදලයන් සහ දේශීය රෙදිපිළි සහ කුසලතා ප්‍රදර්ශනය කරන අසරුවන් ආකර්ෂණය කරයි.
සංගීත උත්සව ගණනාවක් ද තිබේ; සමහරක් සම්ප්‍රදායික ටියුනීසියානු සංගීතයට ගරු කරන අතර අනෙක් ඒවා, ටබර්කා ජෑස් උත්සවය ඇතුළුව, වෙනත් ප්‍රභේද කෙරෙහි අවධානය යොමු කරයි.
Sousse නගරයේ, අවුස්සු කානිවල් යනු සෑම ජූලි 24 දිනකම දිගහැරෙන වාර්ෂික උත්සව සහ සංස්කෘතික උත්සවයකි. එය ටියුනීසියාවේ සහ වෙනත් තැන්වල සංකේතාත්මක අශ්ව රථ, රසිකයින් සහ ජන කණ්ඩායම්වල පෙළපාලියකි, එය 'අවුස්සු' (බර්බර්ට අනුව අගෝස්තු මාසයේ තාප තරංගය නම් කරන වචනය) ආරම්භයට ආසන්නයේ බුජාෆර් වෙරළ ආසන්නයේ සිදු වේ. දින දර්ශනය). මුලින් එය අප්‍රිකාවේ රෝම පළාතේ නෙප්චූන් මුහුදේ දෙවියා සමරන මිථ්‍යාදෘෂ්ටික මංගල්‍යයක් (නෙප්ටුනාලියාව) වන අතර එය ෆිනීෂියානු යුගයට පවා යන්නට ඉඩ ඇත: අවුස්සු යනු ඕෂනස් හි විය හැකි විකෘතියකි.[14]
ඔමේක් ටැනූ යනු පුරාණ ටියුනීසියානු වැසි සෑදීමේ උත්සවයක් වන අතර එය ටැනිට් දේවතාවියගේ ආයාචනා ඇතුළත් පියුනික් සහ බර්බර් සම්ප්‍රදායන්ගෙන් උරුම විය. නියඟ කාලවලදී ගමක ගෙවල් අතර පෙරහැරේ ගෙන යන ස්ත්‍රියකගේ මූර්ති හිස (තරමක් ගැහැණු ළමයෙකුගේ බෝනික්කෙකුගේ හිසට සමාන) චාරිත්‍රානුකූලව භාවිතා කිරීම එහි ඇතුළත් වේ. "ඇමෙක් ටැන්ගෝ, ඕ කාන්තාවන්, දෙවියන්ගෙන් වැස්ස ඉල්ලන්න". මෙම ගීතය ප්‍රදේශය අනුව වෙනස් වන්නේ ෂ්ට යන පදයෙන් වැසි යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ ඇතැම් නාගරික ප්‍රදේශවල පමණක් බැවිනි. එවිට සෑම ගෘහණියක්ම ප්‍රතිමාවට වතුර ස්වල්පයක් වත් කරමින් වර්ෂාව ඉල්ලා සිටියි.
මාධ්‍ය
සංස්කරණය
රූපවාහිනී මාධ්‍ය දිගු කලක් තිස්සේ 1957 දී ආරම්භ කරන ලද විකාශන අධිකාරියේ (ERTT) සහ එහි පූර්වගාමියා වූ ටියුනීසියානු ගුවන්විදුලිය සහ රූපවාහිනියේ ආධිපත්‍යය යටතේ පවතී. ව්‍යාපාරය 2007 අගෝස්තු 31 දින සිට ක්‍රියාත්මක වූ වෙනම සමාගම් දෙකක් බවට පත් විය. එතෙක්, ERTT විසින් සියලුම පොදු රූපවාහිනී මධ්‍යස්ථාන (Télévision Tunisienne 1 මෙන්ම අභාවයට ගිය RTT 2 වෙනුවට Télévision Tunisienne 2) සහ ජාතික ගුවන් විදුලි මධ්‍යස්ථාන හතරක් (Radio Tunis) කළමනාකරණය කළේය. , ටියුනීසියාවේ ගුවන්විදුලි සංස්කෘතිය, යෞවනය සහ RTCI) සහ Sfax, Monastir, Gafsa, Le Kef සහ Tataouine හි ප්‍රාදේශීය මධ්‍යස්ථාන පහක්. බොහෝ වැඩසටහන් අරාබි භාෂාවෙන් ඇත, නමුත් සමහර ඒවා ප්රංශ භාෂාවෙන් වේ. පුද්ගලික අංශයේ ගුවන්විදුලි සහ රූපවාහිනී විකාශනයේ වර්ධනය Radio Mosaique FM, Jawhara FM, Zaytuna FM, Hannibal TV, Ettounsiya TV, සහ Nessma TV ඇතුළු බොහෝ මෙහෙයුම් නිර්මාණය වී ඇත.[15][16]
2007 දී, පුවත්පත් සහ සඟරා 245 ක් (1987 දී 91 ට පමණක් සසඳන විට) 90% ක් පුද්ගලික කණ්ඩායම් සහ ස්වාධීන පුද්ගලයින් සතු වේ.[17] ටියුනීසියානු දේශපාලන පක්ෂවලට තමන්ගේම පුවත්පත් ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට අයිතිය ඇත, නමුත් විරුද්ධ පක්ෂවලට ඇත්තේ ඉතා සීමිත සංස්කරණ (Al Mawkif හෝ Mouwatinoun වැනි). මෑත කාලීන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංක්‍රාන්තියට පෙර, මාධ්‍ය නිදහස ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් විධිමත් ලෙස සහතික කර තිබුණද, ප්‍රායෝගිකව සෑම පුවත්පතක්ම පාහේ අනුගමනය කළේ රජයේ රේඛීය වාර්තාවයි. ජනාධිපති, ආන්ඩුව සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රැලි පක්ෂයේ (එවකට බලයේ සිටි) ක්‍රියාකාරකම් සඳහා විවේචනාත්මක ප්‍රවේශය යටපත් විය. සාරය වශයෙන්, මාධ්‍ය ආධිපත්‍යය දැරුවේ Agence Tunis Afrique Presse හරහා රාජ්‍ය බලධාරීන් විසිනි. බලධාරීන්ගේ මාධ්‍ය වාරණය බොහෝ දුරට අහෝසි වී ඇති හෙයින් සහ ස්වයං වාරණය සැලකිය යුතු ලෙස අඩු වී ඇති හෙයින් මෙය වෙනස් වී ඇත.[18] එසේ වුවද, වත්මන් නියාමන රාමුව සහ සමාජ සහ දේශපාලන සංස්කෘතිය අදහස් කරන්නේ මාධ්‍ය සහ මාධ්‍ය නිදහසේ අනාගතය තවමත් අපැහැදිලි බවයි.[18] 2022 සැප්තැම්බරයේදී ටියුනීසියානු ජනාධිපති Kais Saied විසින් අන්තර්ජාලයේ "අසත්‍ය තොරතුරු සහ කටකතා" වලට එරෙහිව සටන් කිරීමට අදහස් කරන ආඥා පනත 54 අත්සන් කරන ලදී. නියෝගයේ 24 වැනි වගන්තිය එවැනි තොරතුරු පතුරුවන ඕනෑම අයෙකුට වසර පහක් දක්වා සිරදඬුවමක් සහ ඩිනාර් 50,000 දක්වා දඩයක් නියම කරයි. රාජ්‍ය නිලධාරියෙකු සම්බන්ධයෙන් අමනාප ප්‍රකාශයක් කළහොත් මෙය දෙගුණ වේ.[19]
ක්‍රීඩා
සංස්කරණය
පාපන්දු යනු ටියුනීසියාවේ ජනප්‍රියම ක්‍රීඩාවයි. ටියුනීසියාවේ ජාතික පාපන්දු කණ්ඩායම, "The Eagles of Carthage" ලෙසද හැඳින්වේ, 2004 අප්‍රිකානු ජාතීන්ගේ කුසලානය (ACN) සත්කාරකයින් ලෙස ජයග්‍රහණය කළේය.[20][21] ජර්මනියේ පැවති 2005 FIFA සංගම් කුසලාන තරඟාවලියේදීද ඔවුන් අප්‍රිකාව නියෝජනය කළ නමුත් ඔවුන්ට පළමු වටයෙන් ඔබ්බට යාමට නොහැකි විය.
ඔවුන්ගේ ප්‍රමුඛතම පාපන්දු ලීගය වන්නේ Tunisian Ligue Professionnelle 1. ප්‍රධාන සමාජ ශාලා වන්නේ Espérance Sportive de Tunis, Étoile Sportive du Sahel, Club Africain, Club Sportif Sfaxien, Union Sportive Monastirienne, Stade Tunisien, සහ CA Bizertin ය.
ටියුනීසියාවේ පිරිමි ජාතික අත්පන්දු කණ්ඩායම හෑන්ඩ්බෝල් ලෝක ශූරතා කිහිපයකටම සහභාගී වී ඇත. 2005 දී ටියුනීසියාව සිව්වන ස්ථානයට පත්විය. ජාතික ලීගය කණ්ඩායම් 12කින් පමණ සමන්විත වන අතර ක්ලබ් අප්‍රිකානු සහ එස්පෙරන්ස් ආධිපත්‍යය දරයි. වඩාත් ප්‍රසිද්ධ ටියුනීසියානු අත්පන්දු ක්‍රීඩකයා වන්නේ විසෙම් හ්මාම් ය. 2005 ටියුනිස් හි පැවති හෑන්ඩ්බෝල් ශූරතාවලියේදී, තරඟාවලියේ වැඩිම ලකුණු ලාභියා ලෙස විස්සම් හ්මාම් ශ්‍රේණිගත විය. ටියුනීසියානු ජාතික අත්පන්දු කණ්ඩායම අප්‍රිකානු කුසලානය දස වතාවක් දිනා ගත් අතර, මෙම තරඟයේ ආධිපත්‍යය දරන කණ්ඩායම විය. ටියුනීසියානුවන් 2018 ගැබොන්හි පැවති අප්‍රිකානු කුසලානය ඊජිප්තුව පරාජය කරමින් ජයග්‍රහණය කළේය.[22]
ටියුනීසියාවේ ජාතික පැසිපන්දු කණ්ඩායම අප්‍රිකාවේ ඉහළම කණ්ඩායමක් ලෙස මතු වී තිබේ. කණ්ඩායම 2011 Afrobasket ජයග්‍රහණය කළ අතර 1965, 1987 සහ 2015 දී අප්‍රිකාවේ ඉහළම පැසිපන්දු ඉසව්ව සඳහා සත්කාරකත්වය දැක්වීය. ටියුනීසියාව, අප්‍රිකාවේ පළමු තරඟකාරී ලීගයක් ස්ථාපිත කළ බැවින්, පැසිපන්දු මහාද්වීපයේ පුරෝගාමීන්ගෙන් කෙනෙකි.[23]
බොක්සිං ක්‍රීඩාවේදී වික්ටර් පෙරෙස් ("තරුණ") 1931 සහ 1932 දී ෆ්ලයිවේට් බර පන්තියේ ලෝක ශූරයා විය.[24]
2008 ගිම්හාන ඔලිම්පික් උළෙලේදී ටියුනීසියානු ජාතික ඔස්සාමා මෙලූලි මීටර් 1500 නිදහස් ආර ඉසව්වෙන් රන් පදක්කමක් දිනා ගත්තාය.[25] 2012 ගිම්හාන ඔලිම්පික් උළෙලේදී ඔහු මීටර් 1500 නිදහස් ආර ඉසව්වෙන් ලෝකඩ පදක්කමක් සහ කිලෝමීටර් 10 ක් දුරින් පිරිමි මැරතන් පිහිනුම් ඉසව්වෙන් රන් පදක්කමක් දිනා ගත්තේය.
2012 දී, ටියුනීසියාව සිය ඉතිහාසයේ හත්වන වරටත් ගිම්හාන පැරාලිම්පික් ක්‍රීඩා උළෙලට සහභාගී විය. ඔවුන්ගේ ජාතික කණ්ඩායම පදක්කම් 19කින් තරගය නිමා කළේය. රන් 9ක්, රිදී 5ක් සහ ලෝකඩ 5ක්. ටියුනීසියාව පැරා ඔලිම්පික් පදක්කම් සටහනේ 14 වැනි ස්ථානයට සහ මලල ක්‍රීඩාවලින් 5 වැනි ස්ථානයට වර්ගීකරණය විය.
වසර 2021 සිට 2023 දක්වා, ටෙනිස් ක්‍රීඩක ඔන්ස් ජබියර් ශ්‍රේණිගත කිරීම්වල ඉහළට නැඟී ටෙනිස් ක්‍රීඩකයෙකු වන ඔන්ස් ජබියර් 2021 සිට 2023 දක්වා ටෙනිස් ජනප්‍රියත්වයේ ඉහළ යෑමක් දුටුවේය.
යොමු කිරීම්
සංස්කරණය- ^ a b c "Un pays pour les peintres" [A country for painters] (ප්රංශ බසින්). Guide Tangka. 7 October 2011. 7 October 2011 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 26 January 2013.
- ^ a b "Culture de la Tunisie". Tunisia Online. 10 February 2001. 10 February 2001 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 19 January 2013.
- ^ "A Tunis, une exposition réveille l'histoire précoloniale du pays" [In Tunis, an exhibition awakens the precolonial history of thecountry] (ප්රංශ බසින්).
- ^ "La littérature tunisienne de langue française (Mémoire vive)". 24 December 2007. 24 December 2007 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 26 January 2013.
- ^ a b "Fantaisie arabe et poésie". Guide Tangka. 7 October 2011. 7 October 2011 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 26 January 2013.
- ^ "Littérature francophone". Guide Tangka. 7 October 2011. 7 October 2011 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 26 January 2013.
- ^ Omri, Mohamed-Salah. "Memory and Representation in the Novels of Fawzi Mellah". International Journal of Francophone Studies. 3 (1): 33–41. ISSN 1368-2679. සම්ප්‍රවේශය 10 January 2024.
- ^ Pardey, Charlotte (2022). Oscillating Bodies: Understanding Tunisian Society through its Novels (1956–2011). Literatures in Context. Vol. 47: Oscillating Bodies. Dr. Ludwig Reichert Verlag. doi:10.29091/9783752005028. ISBN 978-3-95490-380-1.
- ^ "Littérature tunisienne". Ministère de la Culture et de la Sauvegarde du patrimoine. 29 December 2005. 29 December 2005 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 19 January 2013.
- ^ "2009, l'année des rendez-vous culturels importants", Réalités, 18 November 2008 [භින්න වූ සබැඳිය]
- ^ Badri, Balghis (15 February 2017). Women's Activism in Africa: Struggles for Rights and Representation. Zed Books. p. 8. ISBN 9781783609116.
- ^ Davis, Ruth (October 1996). "The art/popular music paradigm and the Tunisian Ma'lūf". Popular Music. 15 (3). Cambridge University Press: 313–323. doi:10.1017/S0261143000008308. JSTOR 931332. S2CID 193235351. සම්ප්‍රවේශය 10 January 2024.
- ^ "Carthage Film Festival prepares to launch". Magharebia. 20 October 2008. සම්ප්‍රවේශය 11 September 2009.
- ^ "Le Carnaval d'Aoussou à Sousse, Tunisie". 2 July 2017.
- ^ Houda Trabelsi (5 October 2010). "Shems FM hits Tunisia airwaves". Magharebia.com. සම්ප්‍රවේශය 19 January 2013.
- ^ "Television TV in Tunisia". TunisPro. 30 October 2012 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 19 January 2013.
- ^ "Presse et communication en Tunisie" (ප්රංශ බසින්). Tunisie.com. 19 March 2012 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 19 January 2013.
- ^ a b "Tunisia". 23 April 2015. 21 April 2019 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 24 December 2015.
- ^ "تونس: مرسوم رئاسي يقضي بالسجن 5 سنوات لكل من ينشر "أخبارا كاذبة" أو "إشاعات"" [Tunisia: Presidential Decree Imposing a Five-Year Imprisonment for Anyone Who Spreads "False News" or "Rumours"]. فرانس 24 / France 24 (අරාබි බසින්). 17 September 2022. සම්ප්‍රවේශය 18 July 2023.
- ^ "Tunisia win Cup of Nations". BBC News. 14 February 2004. සම්ප්‍රවේශය 19 January 2013.
- ^ "Previous winners of major international cups And tournaments: the African Cup of Nations". Napit.co.uk. සම්ප්‍රවේශය 8 January 2013.
- ^ "Tunisian handball team wins 2010 African Cup of Nations". Tunisia Daily. 20 February 2010. 5 February 2013 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 8 January 2013.
- ^ Nxumalo, Lee (20 December 2020). "Basketball's next frontier is Africa". New Frame. 16 January 2021 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 11 January 2021.
- ^ Gilbert E. Odd (1989). Encyclopedia of Boxing. Book Sales. p. 108. ISBN 978-1-55521-395-4.
- ^ Lohn, John (2010). Historical Dictionary of Competitive Swimming. Scarecrow Press. p. 95. ISBN 978-0-8108-6775-8.