"සිංහල නවකතාව" හි සංශෝධන අතර වෙනස්කම්

පෘතුගීසි ජාතිකයන් විසින් මෙරටට සමාජයට කඩදාසියත් 1737 දී ලන්දේසීන් විසින් මෙරටට මුද්‍රණ ශිල්පයත් හදුන්වා දුන් අතර ඉංග්‍රීසි යටත්විජිත යුගයේ දී මේවා ක්‍රිස්තියානි ධර්ම ප්‍රචාරයට යොදාගැනීම; මෙතෙක් මෙරට ජනයා පුරුදු ව සිටි භික්ෂුවක් හෝ උගත් ගිහියකු විසින් පන්සලේ බණමඩුවේ දී පුස්කොල පොතක් බලාගෙන කී කතාවකට සවන් දීම වෙනුවට කියවීමේ සංස්කෘතියක් බිහිකිරීමට හේතු විය.<ref name="අධ්‍යාපන">{{Cite book

ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය අධ්‍යාපන හේතුවෙන් ඉංග්‍රීසි උගත් ලාංකික ලේඛකයෝ බටහිර සාහිත්‍ය කෘති පරිශීලනය කළහ. එම කථාවලද ආභාෂය ඇති ව ඔවුහු ලාංකික චරිත, පසුබිම් ඇතුළත් ව මෙරට සමාජය විග්‍රහ වන ප්‍රබන්ධ කතා රචනා කළහ. "යුරෝපීය ප්‍රබන්ධ කථාවල නොඑල්ලී යුරෝපීය උගතුන්ගේ පොතපතින් ද ප්‍රයෝජනවත් දේ ගනිමින් මේ පොත ලියන ලදී" යනුවෙන් පියදාස සිරිසේන මහා වියවුල සංඥාපනයේ කරන සදහනින් මෙය පැහැදිලි වේ. විශේෂයෙන් ම බෙන්තොට ඇල්බට් සිල්වා, පියදාස සිරිසේන, ඩබ්ලිවු ඒ. සිල්වා වැනි මුල්කාලීන රචකයන්ගේ කෘතිවල බටහිර ජනප්‍රිය ප්‍රේම කතාවල නැතොත් අද්භූත කථාවල ආභාසය දක්නට තිබේ. මුල්කාලීන සිංහල ප්‍රබන්ධ රචකයන් රචනා කළේ ප්‍රේම කතාවන් වීම නිසා එම සාහිත්‍යය ජනප්‍රියත්වයට පත්වීම මෙන් ම තරුණ පාඨකයන් දිනාගැනීමටත් හැකිවිය. පියදාස සිරිසේන, ඩබ්ලිවු ඒ. සිල්වා, මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මුල් නවකතාකරුවන් අතරින් විශිෂ්ටතමයන් වන්නේ ඔවුන් සිංහල නවකතාවේ විෂය පුලුල් කරමින් සහ එය ජනප්‍රිය සාහිත්‍යයක් බවට පත්කරමින් කළ සේවාව නිසා ය.

1905 දී පළ වූ අලුත්ගමගේ සයිමන් ද සිල්වා (1874-1920) ලියූ මීනා පළමු සිංහල නවකතාව ලෙස හැදින්වුවත් 1906 දී පොතක් ලෙස පළ වූ පියදාස සිරිසේනගේ ජයතිස්ස හා රොස්ලින් කොටස් වශයෙන් සරසවි සදරැස පත්‍රයේ පළවන්නේ ඊට පෙර ය. මීනා කෘතිය ඉංග්‍රීසියෙන් novel (නවකතා) ලෙසින් හදුන්වා තිබුණි. මීනා පළමු සිංහල නවකතාව ලෙස ඇතැම් විචාරකයන් විසින් හදුන්වා දෙනු ලැබීමට එහි උසස් චරිත නිරූපණය සහ මිනිස් සිත විවරණය කරන ස්වභාවය හේතු වී තිබේ. මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍ර පවසන පරිදි "වර්තමාන නවකතාවක නියම ස්වරූපය දරන පළමු වැනි ස්වතන්ත්‍ර රචනාව” මීනා ය. මීනා නවකතාවේ චරිත නිරූපණය උසස් තත්ත්වයක් ගන්නා බව ආචාර්ය කේ. ඩී. පී. වික්‍රමසිංහ පවසයි.<ref name= අධ්‍යාපන/>

පියදාස සිරිසේන, ඩබ්ලිවු ඒ. සිල්වා සහ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මුලාකාලීන ලේඛකයන් අතර සුවිශේෂ වන්නේ සිංහල ප්‍රබන්ධ සාහිත්‍යය පුලුල් කරමින් එය ජනප්‍රිය සාහිත්‍යයක් බවට පත්කළ බැවිනි.

ප්‍රබන්ධ කතා 11ක් ලියා පළකළ පියදාස සිරිසේන මුල්කාලීන ලේඛකයන් අතර ආකෘතිකමය වශයෙන් ද, ශානරමය වශයෙන් ද විවිධත්වයක් පෙන්වූ ලේඛකයෙක් වූ අතර ඔහුගේ කෘති ජනප්‍රියත්වයට ද පත්විය. ඔහු බටහිර ප්‍රබන්ධ කතාවලින් ගත් වෙස්වළාගැනීම්, පුදුමාකාර හමුවීම්, කතුන් පැහැරගෙනයාම් වැනි උද්වේගකර ජවනිකා ද ඇතුළත් දේශීය ප්‍රේමකතා රචනා කරන අතර ම සිය කතානායකයන් ලවා යටත්විජිත යුගයේ සිදු වූ සංස්කෘතික පරිහානිය පිළිබද අදහස්, විවේචන ඉදිරිපත් කිරීමට ද අමතක නොකළේ ය.සිංහල බෞද්ධ තරුණයෙකුත් කතෝලික තරුණියකුත් අතර ප්‍රේමයක් ගැන වූ ජයතිස්ස හා රොස්ලින් හි ද ජයතිස්ස සිංහල සිරිත් හා කිතුදහම ගැන පවසනදීර්ඝ දේශනා හමුවෙයි. සිංහලයන් අතර ජාති මමත්වය හා ස්වදේශ වාත්සල්‍ය ඇතිකිරීම සිය කෘතිවල අරමුණ බව ඔහු සිය මහා වියවුල කෘතියේ සංඥාපනයෙන් පැවසුවේ ය. විමලතිස්ස හාමුදුරුවන්ගේ මුදල් පෙට්ටිය වැනි රහස් පරීක්ෂක කෘති ද රචනා කළ ඔහු කෝන්ගොඩ වික්‍රමපාල නමැති දේශීය රහස් පරීක්ෂක චරිතය යොදාගනිමින් මෙරට සමාජයත්, මිනිසුන්ගේ විෂම හැසිරීමුත් ගැන කියාපෑවේ ය. මව මියගොස් අනාථ වීම නිසා හදාගන්නා පවුලේ මෙහෙකාරියක ලෙස ජීවත් වන්නට සිදුවන ධනවත් පවුලක තරුණියක් ධනවත් තරුණයකු හා විවාහවීමෙන් ඉන් මිදෙන අයුරු කථාව කොටගත් පියදාස සිරිසේනගේ මහා වියවුල (1916) එකල ලාංකික නාගරික මධ්‍යම පන්තික සමාජය ඉංග්‍රීසි සිරිත් විරිත් අන්ධානුකරණයෙන් පත්වන අවුල නිරූපණය කරයි. <ref name="අධ්‍යාපන" />

1914 ලීලා මාර්ටින් වික්‍රමසිංහගේ මුල් කාලීන නවකතාවක් වූ ලීලා පළවිය. මෙකල බොහෝ නවකතා මෙන් මෙය ද පෙම්කතාවක් විය. 1920 දී මාර්ටින් වික්‍රමසිංහගේ සෝමා නවකතාවත් 1921 දී අයිරාංගනී නවකතාව සහ සීතා නවකතාවත් පළ විය. පියදාස සිරිසේනට වෙනස් ව වික්‍රමසිංහගේ සුවිශේෂත්වය වූයේ ඔහු සිංහල සමාජයේ පසුගාමී යැයි පෙනුණු විශ්වාස, සිරිත් ආදිය විවේචනය කිරීම ය.

මේ අවධියේ දී රූපා අමරාවතී අලස් හා ශ්‍රීමතී අභයගුණවර්ධන වැනි නවකතා රචිකාවියෝ ද බිහි වී සිටියහ. විහාර මහා දේවී, සෝමා දේවිය වැනි ඓතිහාසික කාන්තා වීර චරිත මොවුන්ගේ කතාවන්ට විෂය විය.<ref name=අධ්‍යාපන/>

1944 දී පළ වූ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහගේ ගම්පෙරළිය සිංහල නවකතාවේ සන්ධිස්ථානයක් විය. ඒ එය කලාත්මක නවකතාවක් මෙන් ම සමාජ පෙරළිය උසස් ලෙස නිරූපණය කිරීමක් ද වූ බැවිනි. යථාර්ථවාදී සාහිත්‍යය රීතිය සිංහල සාහිත්‍යය සමග ප්‍රබල ලෙස අත්වැල් බැදගැනීම ගම්පෙරළිය නවකතතාවෙන් පසු සිදුවිය. පැරණි වලව් පවුලක කතාව තුළින් ග්‍රාමීය සමාජය බිද වැටී ධනවාදය සමාජය ඇතිවන අයුරු ගම්පෙරළියෙන් පෙන්නුම් කළ වික්‍රමසිංහ එම චරිත සහ ඔවුන්ගේ ම ඉදිරි පරම්පරා නිරූපණය කරමින් කලියුගය හා යුගාන්තය ද රචනා කළේ ය. යුගාන්තය නාගරික ඉහළ මධ්‍යම පන්තිය විග්‍රහ කරමින් ධනවාදී සමාජය තුළින් ප්‍රගතිශීලී දේශපාලන චින්තනයකින් යුතු තරුණ පරපුරක් බිහිවීම පෙන්නුම් කරයි.<ref name="අධ්‍යාපන" />

1956 දී විඥානධාරා රීතිය අනුගමනය කරමින් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ලියූ විරාගය නවකතාව විචාරකයන් අතර ආන්දෝලනයක් ඇත කිරීමට ද සමත් විය. ඒ එහි වූ අරවින්දගේ චරිතයේ පරස්පර විරෝධී ස්වභාවය නිසා ය. සිය හැගීම් ක්‍රියාවේ යෙදවීමට අසමත් වන චරිතයක් වන අරවින්ද බොහෝ ලෞකික දේ අත්හැරීමට සමත් වේ. ඔහු බොහෝ අනුන්ට උදවු උපකාර ද කරයි. නමුත් ඇතැම් විට ඔහු සිය රාගය මැඩපවත්වා ගැනීමට අපොහොසත් ව අසම්මත සබදතාවන් ගෙන යයි. බොහෝදෙනා මේ චරිතය විවේචනය කළේ එය පරාජිත, අරමුණක් නැති චරිතයක් බවත් සමාජය මේ චරිතය ආදර්ශයට ගැනීමෙන් පරාජිතයන් වන බවත් කියමිනි. විශේෂයෙන් ම මිණිවන් පී. තිලකරත්න සිය ආචාර්ය උපාධි නිබන්ධනයේ මේ චරිතය හා රුසියානු නවකතාවක එන ඔබ්ලමෝෆ් චරිතයට සමාන ලක්ෂණ ඇති බව පෙන්වා දුන්නේ ය. මේ තත්ත්වය පසු ව බිහි වූ මීට සමාන ලක්ෂණ සහිත චරිත නිරූපණය කළ නවකතා පරාජිත නවකතා ලෙසත් එම චරිත පරාජිත චරිත ලෙසත් හැදින්වෙන්නට බලපෑවේ ය. අරවින්ද ලියා තැබූ ජීවිත කතාව ඔහුගේ සගයකු විසින් සංස්කරණය කර ඉදිරිපත් කරන ලෙසින් ලියැවුණු විරාගය ආකෘතික වෙනස්කමක් ද සිංහල සාහිත්‍යයට එක්කළේ ය.