රුවන්ඩාවේ ආර්ථිකය
පුලුල්ව පැතිරුනු ජීවිත හානි, යටිතල පහසුකම් නඩත්තු කිරීමට අපොහොසත් වීම, කොල්ලකෑම් සහ වැදගත් මුදල් භෝග නොසලකා හැරීම් සමඟින් 1994 ජන සංහාරයේදී රුවන්ඩාවේ ආර්ථිකය දැඩි ලෙස පීඩාවට පත් විය. මෙය දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ විශාල පහත වැටීමක් ඇති කළ අතර පුද්ගලික සහ බාහිර ආයෝජන ආකර්ෂණය කර ගැනීමේ හැකියාව විනාශ කළේය.[1] ආර්ථිකය එතැන් සිට ශක්තිමත් වී ඇත, ඒක පුද්ගල නාමික දළ දේශීය නිෂ්පාදිතය 2022 දී ඩොලර් 909.9 ලෙස ඇස්තමේන්තු කර ඇත,[2] 1994 දී ඩොලර් 127 හා සසඳන විට.[3] ප්‍රධාන අපනයන වෙලඳපොලවල් වන්නේ චීනය, ජර්මනිය සහ එක්සත් ජනපදයයි.[1] ආර්ථිකය රුවන්ඩාවේ මධ්‍යම ජාතික බැංකුව විසින් කළමනාකරණය කරනු ලබන අතර මුදල් ඒකකය රුවන්ඩා ෆ්‍රෑන්ක් ය; 2019 දෙසැම්බරයේ දී, විනිමය අනුපාතය එක්සත් ජනපද ඩොලරයකට ෆ්‍රෑන්ක් 910 ක් විය.[4] රුවන්ඩාව 2007 දී නැගෙනහිර අප්‍රිකානු ප්‍රජාවට සම්බන්ධ වූ අතර, සාමාජික රටවල් හත අතර මූල්‍ය එකමුතුව සඳහා සැලැස්මක් අනුමත කර ඇත,[5] එය අවසානයේ පොදු නැගෙනහිර අප්‍රිකානු සිලිං වලට තුඩු දිය හැකිය.[6]
රුවන්ඩාව ස්වභාවික සම්පත් ස්වල්පයක් ඇති රටකි,[7] ආර්ථිකය බොහෝ දුරට පදනම් වී ඇත්තේ දේශීය ගොවීන් විසින් සරල මෙවලම් භාවිතයෙන් යැපුම් කෘෂිකර්මය මතයි.[8] ඇස්තමේන්තු කර ඇති පරිදි වැඩකරන ජනගහනයෙන් 90% ක් ගොවිපළවල් සහ කෘෂිකර්මාන්තය 2014 දී දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 32.5% ක් විය.[1] කුඩා බිම් කැබලි සහ බෑවුම් සහිත බෑවුම් සහිත ගොවිතැන් ශිල්පීය ක්‍රම මූලික වේ.[9] 1980 ගණන්වල මැද භාගයේ සිට, අවතැන් වූවන් නැවත පදිංචි කිරීම හේතුවෙන්, ගොවිපල ප්‍රමාණය සහ ආහාර නිෂ්පාදනය අඩුවෙමින් පවතී.[10][7] රුවන්ඩාවේ සාරවත් පරිසර පද්ධතියක් තිබියදීත්, ආහාර නිෂ්පාදනය බොහෝ විට ජනගහන වර්ධනයට සමපාත නොවන අතර ආහාර ආනයනය අවශ්‍ය වේ.[1] කෙසේ වෙතත්, මෑත වසරවලදී කෘෂිකර්මාන්තයේ වර්ධනයත් සමඟ තත්වය වැඩිදියුණු වී ඇත.[11]
රට තුළ වගා කරන යැපුම් භෝගවලට රටේ ගොවිබිම්වලින් තුනෙන් එකකට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් අල්ලා ගන්නා මැටෝක් (කොළ කෙසෙල්),[9] අර්තාපල්, බෝංචි, බතල, මඤ්ඤොක්කා, තිරිඟු සහ බඩ ඉරිඟු ඇතුළත් වේ.[9] කෝපි සහ තේ අපනයනය සඳහා ප්‍රධාන මුදල් බෝග වන අතර, උස් උන්නතාංශ, බෑවුම් සහිත සහ ගිනිකඳු පස හිතකර කොන්දේසි සපයයි.[9] රුවන්ඩා ජාතිකයන් 400,000කට අධික සංඛ්‍යාවක් කෝපි වගාවෙන් සිය ජීවිකාව ගෙන යන බව වාර්තා තහවුරු කර ඇත.[13] කෘෂිකාර්මික අපනයන මත යැපීම නිසා රුවන්ඩාව ඔවුන්ගේ මිල වෙනස්වීම් වලට ගොදුරු වේ.[14] රුවන්ඩාවේ ඇති කරන සතුන් අතර එළදෙනුන්, එළුවන්, බැටළුවන්, ඌරන්, කුකුළු මස් සහ හාවුන් ඇතුළත් වන අතර, එක් එක් සංඛ්‍යාවේ භූගෝලීය වෙනස්කම් ඇත.[15] කිගාලි අවට තීව්‍ර කිරි ගොවිපළවල් කිහිපයක් තිබුණද නිෂ්පාදන ක්‍රම බොහෝ දුරට සම්ප්‍රදායික වේ.[15] ඉඩම් හා ජල හිඟය, ප්‍රමාණවත් නොවන සහ දුර්වල ගුණාත්මක ආහාර, සහ ප්‍රමාණවත් නොවන පශු වෛද්‍ය සේවාවන් සහිත නිරන්තර රෝග වසංගත ප්‍රතිදානය සීමා කරන ප්‍රධාන බාධක වේ. රටේ වැව් ආශ්‍රිතව මසුන් ඇල්ලීම සිදු වේ, නමුත් තොග ඉතා ක්ෂය වී ඇති අතර කර්මාන්තය පුනර්ජීවනය කිරීමේ උත්සාහයක් ලෙස සජීවී මාළු ආනයනය කරනු ලැබේ.[16]
කාර්මික අංශය කුඩා වන අතර, 2014 දී දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 14.8% ක් දායක වේ.[1] නිෂ්පාදනය කරන නිෂ්පාදන අතර සිමෙන්ති, කෘෂිකාර්මික නිෂ්පාදන, කුඩා පරිමාණ බීම වර්ග, සබන්, ගෘහ භාණ්ඩ, සපත්තු, ප්ලාස්ටික් භාණ්ඩ, රෙදිපිළි සහ සිගරට් ඇතුළත් වේ.[1] රුවන්ඩාවේ පතල් කර්මාන්තය 2008 දී ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 93ක් උපයමින් වැදගත් දායකයෙකි.[17] කැණීම් කරන ලද ඛනිජ ද්‍රව්‍යවලට කැසිටරයිට්, වුල්ෆ්‍රැමයිට්, රත්‍රන් සහ කෝල්ටන් ඇතුළත් වන අතර ඒවා ජංගම දුරකථන වැනි විද්‍යුත් සහ සන්නිවේදන උපාංග නිෂ්පාදනය සඳහා යොදා ගනී.[17][18]
රුවන්ඩාවේ සේවා අංශය 2000 දශකයේ අගභාගයේදී බැංකු ණය දීම, විදේශ ආධාර ව්‍යාපෘති සහ ආයෝජන අඩු වීම නිසා පීඩාවට පත් විය.[19] මෙම අංශය 2010 දී යළිත් පිබිදුණු අතර, ආර්ථික නිමැවුමෙන් රටේ විශාලතම අංශය බවට පත් වූ අතර රටේ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 43.6% කට දායක විය.[1] ප්‍රධාන තෘතියික දායකයින්ට බැංකු සහ මූල්‍ය, තොග සහ සිල්ලර වෙළඳාම, හෝටල් සහ ආපනශාලා, ප්‍රවාහන, ගබඩා, සන්නිවේදන, රක්ෂණ, දේපල, ව්‍යාපාරික සේවා සහ අධ්‍යාපනය සහ සෞඛ්‍ය ඇතුළු රාජ්‍ය පරිපාලනය ඇතුළත් වේ.[19] සංචාරක ව්‍යාපාරය වේගයෙන්ම වර්ධනය වන ආර්ථික සම්පත් වලින් එකක් වන අතර 2007 දී රටේ ප්‍රමුඛතම විදේශ විනිමය උපයන්නෙකු බවට පත් විය.[20] ජන සංහාරයේ උරුමය තිබියදීත්, රට ආරක්ෂිත ගමනාන්තයක් ලෙස ජාත්‍යන්තරව වැඩි වැඩියෙන් වටහාගෙන ඇත.[21] 2013 වසරේ සංචාරක පැමිණීම් සංඛ්‍යාව 864,000 ක් වූ අතර එය 2010 දී 504,000 ක් විය.[22] සංචාරක ආදායම 2014 දී ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 303 ක් වූ අතර එය 2000 දී යන්තම් ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 62 සිට ඉහළ ගියේය.[23] මෙම ආදායමට විශාලතම දායකයා වූයේ ගිනිකඳු ජාතික වනෝද්‍යානයේ කඳු ගෝරිල්ලා ලුහුබැඳීමයි;[23] රුවන්ඩාව කඳු ගෝරිල්ලන් ආරක්ෂිතව නැරඹිය හැකි රටවල් තුනෙන් එකකි; ගෝරිල්ලන් වසරකට දහස් ගණන් නරඹන්නන් ආකර්ෂණය කර ගන්නා අතර, ඔවුන් බලපත්‍ර සඳහා ඉහළ මිලක් ගෙවීමට සූදානම් වේ.[24] අනෙකුත් ආකර්ශනීය ස්ථාන අතර චිම්පන්සියන්ගේ නිවහන, රුවන්සෝරි කොලොබස් සහ අනෙකුත් ප්‍රයිමේටස්, කිවු විලෙහි නිකේතන සහ රටෙහි නැඟෙනහිර පිහිටි කුඩා සැවානා රක්ෂිතයක් වන අකගෙරා ඇතුළත් වේ.[25]
රුවන්ඩාව 2023 දී ගෝලීය නවෝත්පාදන දර්ශකයේ 103 වැනි ස්ථානයට පත් විය.[26]
මාධ්‍ය සහ සන්නිවේදන සංස්කරණය
විශාලතම ගුවන්විදුලි සහ රූපවාහිනී මධ්‍යස්ථාන රජය විසින් පවත්වාගෙන යනු ලබන අතර, පුවත්පත් බහුතරයක් රජය සතු වේ.[27] බොහෝ රුවන්ඩා ජාතිකයින්ට ගුවන් විදුලියට ප්රවේශය ඇත; 1994 ජන සංහාරය අතරතුර, රේඩියෝ ටෙලිවිෂන් ලිබ්‍රේ ඩෙස් මිලේ කොලින්ස් ගුවන් විදුලි මධ්‍යස්ථානය රට පුරා විකාශනය කරන ලද අතර, ටුට්සි විරෝධී ප්‍රචාරණ හරහා ඝාතනවලට ඉන්ධන සැපයීමට උදව් විය.[27] 2015 වන විට, රජය විසින් පවත්වාගෙන යනු ලබන රේඩියෝ රුවන්ඩාව විශාලතම මධ්‍යස්ථානය වන අතර රට පුරා ප්‍රධාන පුවත් මූලාශ්‍රය වේ.[27] බොහෝ නිවෙස්වලට තමන්ගේම කට්ටලයක් නොමැති වීමත් සමඟ රූපවාහිනී ප්රවේශය සීමිතය.[28] රජය 2014 දී ඩිජිටල් රූපවාහිනිය එළිදැක්වූ අතර වසරකට පසුව ජාතික මධ්‍යස්ථාන හතක් ක්‍රියාත්මක විය, එය 2014ට පෙර ඇනලොග් යුගයේ එකක් පමණක් විය.[29] මුද්‍රණාලය දැඩි ලෙස සීමා කර ඇති අතර, රජයේ පළිගැනීම් වලක්වා ගැනීම සඳහා පුවත්පත් ස්වයං-වාරණය කිරීම පුරුද්දක් ලෙස සිදු කරයි.[27] එසේ වුවද, රජය විවේචනය කරන කින්යාර්වාන්ඩා, ඉංග්‍රීසි සහ ප්‍රංශ ප්‍රකාශන කිගාලි භාෂාවෙන් බහුලව තිබේ. 2010 රුවන්ඩා ජනාධිපතිවරණයට පෙර සීමාවන් වැඩි කරන ලද අතර ස්වාධීන පුවත්පත් දෙකක් වන උමුසෙසෝ සහ උමුවුගිසි උසස් මාධ්‍ය කවුන්සිලය විසින් මාස හයකට අත්හිටුවන ලදී.[30]
රටේ පැරණිතම විදුලි සංදේශ සමූහය වන රුවන්ඩාටෙල්, 2011 දී ඈවර කරන ලදී, ලිබියානු සමාගමක් වන LAP ග්‍රීන්ට 80% හිමි විය.[31] සමාගම 2013 දී ලික්විඩ් ටෙලෙකොම් විසින් අත්පත් කර ගන්නා ලදී,[32] නැගෙනහිර සහ දකුණු අප්‍රිකාව පුරා විදුලි සංදේශ සහ ෆයිබර් ඔප්ටික් ජාල සපයන සමාගමකි.[33] 2015 වන විට, ලික්විඩ් ටෙලෙකොම් ග්‍රාහකයින් 30,968 දෙනෙකුට ස්ථාවර දුරකථන සේවා සපයන අතර MTN Rwanda ජංගම දුරකථන ක්‍රියාකරු අමතර ස්ථාවර මාර්ග ග්‍රාහකයින් 15,497 දෙනෙකුට සේවය කරයි.[34] ලෑන්ඩ්ලයින් බොහෝ දුරට රාජ්‍ය ආයතන, බැංකු, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන සහ තානාපති කාර්යාල විසින් භාවිතා කරනු ලබන අතර පුද්ගලික දායකත්ව මට්ටම් අඩුය.[35] 2015 වන විට, රට තුළ ජංගම දුරකථන විනිවිද යාම 72.6% කි,[36] 2011 දී 41.6% සිට ඉහළ ගොස් ඇත.[37] MTN Rwanda ප්‍රමුඛතම සැපයුම්කරු වන අතර ග්‍රාහකයින් 3,957,986 ක් ද, Tigo 2,887,328 ක් ද, භාරතී එයාර්ටෙල් 1,336,679 ක් ද සමඟින් ප්‍රමුඛයා වේ.[34] රුවන්ඩාටෙල් මීට පෙර ජංගම දුරකථන ජාලයක් ද ක්‍රියාත්මක කර ඇත, නමුත් කර්මාන්ත නියාමකයා 2011 අප්‍රේල් මාසයේදී එහි බලපත්‍රය අවලංගු කළේ සමාගම එකඟ වූ ආයෝජන බැඳීම් සපුරාලීමට අපොහොසත් වීමෙන් පසුවය.[38] අන්තර්ජාලය විනිවිද යාම අඩු නමුත් වේගයෙන් ඉහළ යයි; 2015 දී පුද්ගලයන් 100 දෙනෙකුට අන්තර්ජාල භාවිතා කරන්නන් 12.8 ක් සිටි අතර,[36] 2007 දී 2.1 සිට වැඩි විය.[39] 2011 දී, බ්‍රෝඩ්බෑන්ඩ් සේවා සැපයීමට සහ ඉලෙක්ට්‍රොනික වාණිජ්‍යය සඳහා පහසුකම් සැලසීමට අදහස් කරන ලද 2,300-කිලෝමීටර (සැතපුම් 1,400) ෆයිබර් ඔප්ටික් විදුලි සංදේශ ජාලයක් සම්පූර්ණ කරන ලදී.[40] මෙම ජාලය දකුණු සහ නැගෙනහිර අප්‍රිකාවේ සන්නිවේදන වාහකයන් සම්බන්ධ කරන සබ්මැරීන් ෆයිබර් ඔප්ටික් කේබල් එකක් වන SEACOM වෙත සම්බන්ධ වේ. රුවන්ඩාව තුළ රට පුරා නගර සම්බන්ධ කරමින් ප්‍රධාන මාර්ග ඔස්සේ කේබල් දිව යයි.[40] ජංගම සැපයුම්කරු MTN පෙරගෙවුම් දායකත්වය හරහා Kigali හි බොහෝ ප්‍රදේශවල රැහැන් රහිත අන්තර්ජාල සේවාවක් ද ක්‍රියාත්මක කරයි.[41]
2019 ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී මාරා කෝපරේෂන් විසින් පළමු අප්‍රිකානු නිෂ්පාදිත ස්මාර්ට් ජංගම දුරකථනය රුවන්ඩාවේ දියත් කරන ලදී.[42]
යටිතල පහසුකම් සංස්කරණය
රුවන්ඩා රජය 2000 ගණන් වලදී ජල සම්පාදන සංවර්ධනය සඳහා අරමුදල් සැපයීමට ප්‍රමුඛත්වය දුන් අතර, ජාතික අයවැයෙන් එහි කොටස සැලකිය යුතු ලෙස වැඩි කරන ලදී.[43] මෙම අරමුදල් පරිත්‍යාගශීලීන්ගේ සහයෝගය සමඟින් ආරක්ෂිත ජලය සඳහා ප්රවේශය සීඝ්‍රයෙන් වැඩි කිරීමට හේතු විය. 2015 දී, ජනගහනයෙන් 74% කට ආරක්ෂිත ජලය සඳහා ප්රවේශය තිබුණි,[44] 2005 දී 55% සිට;[43] 2017 වන විට මෙය 100% දක්වා වැඩි කිරීමට රජය කැපවී ඇත.[44] රටේ ජල යටිතල පහසුකම් නාගරික සහ ග්‍රාමීය පද්ධති වලින් සමන්විත වන අතර එය ප්‍රධාන වශයෙන් ග්‍රාමීය ප්‍රදේශවල ස්ථාවර නල සහ නාගරික ප්‍රදේශවල පුද්ගලික සම්බන්ධතා හරහා මහජනතාවට ජලය ලබා දෙයි. මෙම පද්ධති මගින් සපයනු නොලබන ප්‍රදේශවල, අත් පොම්ප සහ කළමනාකරණය කළ උල්පත් භාවිතා කරනු ලැබේ.[45] රටේ බොහෝ ප්‍රදේශවල වාර්ෂිකව මිලිමීටර 750 (අඟල් 30) වර්ෂාපතනයක් පැවතුනද,[46] වැසි ජලය රැස්කිරීමෙන් ඉතා සුළු ප්‍රයෝජනයක් ගන්නා අතර අනෙකුත් අප්‍රිකානු රටවල භාවිතයට සාපේක්ෂව නිවැසියන්ට ජලය ඉතා අරපිරිමැස්මෙන් භාවිතා කිරීමට බල කෙරෙයි.[44] සනීපාරක්ෂාව සඳහා ප්රවේශය අඩු මට්ටමක පවතී; එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය ඇස්තමේන්තු කරන්නේ 2006 දී නාගරිකව 34%කට සහ ග්‍රාමීය වැසියන්ගෙන් 20%කට වැඩි දියුණු කළ සනීපාරක්ෂාව සඳහා ප්රවේශය තිබූ බවයි.[47] කිගාලි අප්‍රිකාවේ පිරිසිදුම නගරවලින් එකකි.[48] සනීපාරක්ෂාව වැඩි දියුණු කිරීම සඳහා රජයේ ප්‍රතිපත්තිමය පියවර සීමිත වන අතර, නාගරික ප්‍රදේශ කෙරෙහි පමණක් අවධානය යොමු කරයි.[47] නාගරික සහ ග්‍රාමීය යන දෙඅංශයෙන්ම ජනගහනයෙන් බහුතරයක් පොදු හවුල් වලවල් වැසිකිළි භාවිතා කරයි.[47]
රුවන්ඩාවේ විදුලි සැපයුම, 2000 ගණන්වල මුල් භාගය වන තෙක්, සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ ජල විදුලි මූලාශ්රවලින් ජනනය විය; බුරේරා සහ රුහොන්ඩෝ විල්වල ඇති බලාගාර මගින් රටේ විදුලියෙන් 90%ක් සපයන ලදී.[49] සාමාන්‍යයට වඩා අඩු වර්ෂාපතනයේ සහ මිනිස් ක්‍රියාකාරකම්වල එකතුවක්, රුගේසි තෙත් බිම් වගා කිරීම සහ තණබිම් සඳහා ජලය බැස යාම ඇතුළුව, 1990 සිට වැව් දෙකේ ජල මට්ටම පහත වැටීමට හේතු විය. 2004 වන විට මට්ටම් 50% කින් අඩු කරන ලද අතර, එය බලාගාරවල නිමැවුමේ තියුනු පහත වැටීමකට තුඩු දුන්නේය.[50] මෙය, ආර්ථිකය වර්ධනය වීමත් සමඟ වැඩි වූ ඉල්ලුම සමඟ, 2004 හි හිඟයක් සහ පුලුල්ව පැටවීම සිදු විය. හදිසි පියවරක් ලෙස රජය කිගාලි නගරයට උතුරින් ඩීසල් ජනක යන්ත්‍ර සවි කළේය. 2006 වන විට මේවා රටේ විදුලිබලයෙන් 56%ක් සපයන නමුත් ඉතා මිල අධික විය.[50] බුරේරා සහ රුහොන්ඩෝ වෙත ජලය සපයන රුගේසි තෙත්බිම් ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීම සහ කිවු විලෙන් මීතේන් වායුව නිස්සාරණය කිරීමේ යෝජනා ක්‍රමයක් සඳහා ආයෝජනය කිරීම ඇතුළුව මෙම ගැටලුව සමනය කිරීම සඳහා රජය විසින් ක්‍රියාමාර්ග ගණනාවක් ක්‍රියාත්මක කරන ලදී. 40%.[51] 2009 දී 10.8% ක් වූ නමුත් 2012 දී විදුලිය ලබා ගැනීමට හැකි වූයේ ජනගහනයෙන් 18% කට පමණි.[52] 2013-18 සඳහා රජයේ ආර්ථික සංවර්ධන සහ දරිද්‍රතාවය අවම කිරීමේ උපායමාර්ගය 2017 වන විට නිවාසවලින් 70%කට විදුලිය ප්රවේශය වැඩි කිරීම අරමුණු කරයි.[53]
1994 ජන සංහාරයේ සිට රුවන්ඩාවේ ප්‍රවාහන යටිතල පහසුකම් සඳහා රජය එක්සත් ජනපදය, යුරෝපා සංගමය, ජපානය සහ වෙනත් අයගේ ආධාර ඇතිව ආයෝජනය වැඩි කර ඇත. ප්‍රවාහන පද්ධතිය ප්‍රධාන වශයෙන් මාර්ග ජාලයෙන් සමන්විත වන අතර, කිගාලි සහ රටේ අනෙකුත් බොහෝ ප්‍රධාන නගර සහ නගර අතර පදික මාර්ග ඇත.[54] රුවන්ඩාව නැගෙනහිර අප්‍රිකානු ප්‍රජාවේ අනෙකුත් රටවලට එනම් උගන්ඩාව, ටැන්සානියාව, බුරුන්ඩි සහ කෙන්යාවට මෙන්ම නැගෙනහිර කොංගෝවේ ගෝමා සහ බුකාවු නගරවලට මාර්ගයෙන් සම්බන්ධ වේ; රටේ වැදගත්ම වෙළඳ මාර්ගය වන්නේ උතුරු කොරිඩෝව ලෙස හඳුන්වන කම්පාලා සහ නයිරෝබි හරහා මොම්බාසා වරායට යන මාර්ගයයි.[55] රටේ පොදු ප්‍රවාහනයේ ප්‍රධාන ආකාරය වන්නේ කුඩා බස් රථය වන අතර එය මගීන් රැගෙන යා හැකි ධාරිතාවයෙන් අඩකට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් වේ.[56] සමහර කුඩා බස් රථ, විශේෂයෙන් කිගාලි හි,[57] හවුල් කුලී රථ පද්ධතියක් යටතේ, කාලසටහන් නොකළ සේවාවක් ක්‍රියාත්මක කරයි,[58] අනෙක් ඒවා කාලසටහනකට අනුව ධාවනය වන අතර, ප්‍රධාන නගර අතර අධිවේගී මාර්ග ලබා දෙයි. විශාල බස් රථ කුඩා සංඛ්‍යාවක් ඇත,[56] ඒවා රට පුරා කාලසටහන්ගත සේවාවක් ක්‍රියාත්මක කරයි. ප්‍රධාන පෞද්ගලික කුලී රථය යතුරුපැදි කුලී රථයයි; 2013 දී රුවන්ඩාවේ ලියාපදිංචි යතුරුපැදි කුලී රථ 9,609 ක් තිබූ අතර එය ටැක්සි කැබ් 579 ක් සමඟ සසඳන විට පමණි.[56] අසල්වැසි රටවල විවිධ ගමනාන්ත සඳහා පුහුණුකරු සේවා ලබා ගත හැකිය. රට ජාත්‍යන්තර ගමනාන්ත කිහිපයකට සේවා සපයන කිගාලි හි ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපළක් ඇත, නයිරෝබි සහ එන්ටෙබේ වෙත වඩාත් කාර්යබහුල මාර්ග වේ;[59] කිගාලි සහ සියංගුගු අසල කැමඹේ ගුවන් තොටුපළ අතර එක් දේශීය මාර්ගයක් ඇත.[60] 2017 දී, කිගාලි හි දකුණු දෙසින් බුගේසේරා ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපලේ ඉදිකිරීම් ආරම්භ කරන ලද අතර, එය විවෘත වන විට දැනට පවතින කිගාලි ගුවන් තොටුපළට අනුපූරකව රටේ විශාලතම ගුවන් තොටුපළ බවට පත් වනු ඇත.[61] ජාතික ගුවන් සේවය රුවන්ඩ්එයාර් වන අතර, විදේශ ගුවන් සේවා හතක් මගින් රටට සේවා සපයයි.[59] 2015 වන විට රටේ දුම්රිය මාර්ග නොමැත, නමුත් බුරුන්ඩි සහ ටැන්සානියාව සමඟ ඒකාබද්ධව, ටැන්සානියානු මධ්‍යම මාර්ගය රුවන්ඩාවට දිගු කිරීමේ ව්‍යාපෘතියක් ක්‍රියාත්මක වේ; මෙම යෝජනා ක්‍රමය සඳහා රාජ්‍ය පුද්ගලික හවුල්කාරිත්වයක් ඇති කර ගැනීම සඳහා රටවල් තුන පුද්ගලික සමාගම්වලින් කැමැත්ත ප්‍රකාශ කිරීමට ආරාධනා කර ඇත.[62] සීමිත පෞද්ගලික සේවාවක් පවතින අතර පූර්ණ සේවාවක් සංවර්ධනය කිරීමට රජය වැඩපිළිවෙලක් ආරම්භ කර ඇතත් කිවු වැවේ වරාය නගර අතර පොදු ජල ප්‍රවාහනයක් නොමැත. 2023 දී රුවන්ඩාව අනාරක්ෂිත රටක් ලෙස සැලකේ.[63] යටිතල පහසුකම් අමාත්‍යාංශය විසින් රුවන්ඩාව වික්ටෝරියා විල හා අකගේරා ගඟ හරහා නැව්ගත කිරීමේ ශක්‍යතා පිළිබඳවද විමර්ශනය කරයි.[63]
යොමු කිරීම් සංස්කරණය
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 CIA (I).
- ↑ "World Economic Outlook database: April 2022". International Monetary Fund. 31 May 2022 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 2 May 2022.
- ↑ IMF (I).
- ↑ "USD–RWF 2019 Yaohoo". 2019. 25 March 2020 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 25 March 2020.
- ↑ Asiimwe 2014.
- ↑ Lavelle 2008.
- ↑ 7.0 7.1 U.S. Department of State 2004.
- ↑ FAO / WFP 1997.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 Our Africa.
- ↑ WRI 2006.
- ↑ "From genocide to growth: Rwanda's remarkable economic turnaround – GE63" (ඇමෙරිකානු ඉංග්‍රීසි බසින්). 31 March 2023 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 2023-03-31.
- ↑ "Rwanda production in 2019, by FAO". The Food and Agriculture Organization of the United Nations. 11 May 2017 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 17 July 2022.
- ↑ Tumwebaze 2016.
- ↑ WTO 2004.
- ↑ 15.0 15.1 MINAGRI 2006.
- ↑ Namata 2008.
- ↑ 17.0 17.1 Mukaaya 2009.
- ↑ Delawala 2001.
- ↑ 19.0 19.1 Nantaba 2010.
- ↑ Mukaaya 2008.
- ↑ Nielsen & Spenceley 2010, පිටු අංකය: 6.
- ↑ World Bank (XI).
- ↑ 23.0 23.1 KT Press 2015.
- ↑ Nielsen & Spenceley 2010, පිටු අංකය: 2.
- ↑ RDB (II).
- ↑ WIPO. "Global Innovation Index 2023, 15th Edition". www.wipo.int (ඉංග්‍රීසි බසින්). doi:10.34667/tind.46596. සම්ප්‍රවේශය 2023-10-29.
- ↑ 27.0 27.1 27.2 27.3 BBC News (VII) 2015.
- ↑ Gasore 2014.
- ↑ Opobo 2015.
- ↑ Reporters Without Borders 2010.
- ↑ Mugisha 2013.
- ↑ Southwood 2013.
- ↑ Mugwe 2013.
- ↑ 34.0 34.1 RURA 2015, පිටු අංකය: 6.
- ↑ Majyambere 2010.
- ↑ 36.0 36.1 RURA 2015, පිටු අංකය: 5.
- ↑ RURA 2011, පිටු අංකය: 3.
- ↑ Butera 2011.
- ↑ World Bank (II).
- ↑ 40.0 40.1 Reuters 2011.
- ↑ Butera 2010.
- ↑ "Rwanda launches first 'Made in Africa' smartphones". Reuters (ඉංග්‍රීසි බසින්). 10 October 2019. 9 October 2019 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 10 October 2019.
- ↑ 43.0 43.1 IDA 2009.
- ↑ 44.0 44.1 44.2 Umutesi 2015.
- ↑ MINECOFIN 2002, පිටු අංක: 25–26.
- ↑ Berry, Lewis & Williams 1990, පිටු අංකය: 533.
- ↑ 47.0 47.1 47.2 USAID (I) 2008, පිටු අංකය: 3.
- ↑ "Should You Visit Kigali? A look at the cleanest city in Africa". Burdie.co (ඇමෙරිකානු ඉංග්‍රීසි බසින්). 1 April 2019. 15 January 2021 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 23 January 2021.
- ↑ World Resources Report 2011, පිටු අංකය: 3.
- ↑ 50.0 50.1 World Resources Report 2011, පිටු අංකය: 5.
- ↑ AfDB 2011.
- ↑ World Bank (XIII).
- ↑ Baringanire, Malik & Banerjee 2014, පිටු අංකය: 1.
- ↑ AfDB & OECD Development Centre 2006, පිටු අංකය: 439.
- ↑ Tancott 2014.
- ↑ 56.0 56.1 56.2 MININFRA 2013, පිටු අංකය: 34.
- ↑ MININFRA 2013, පිටු අංකය: 67.
- ↑ MININFRA 2013, පිටු අංකය: 32.
- ↑ 59.0 59.1 Centre For Aviation 2014.
- ↑ Tumwebaze 2015.
- ↑ MININFRA 2017.
- ↑ Senelwa 2015.
- ↑ 63.0 63.1 MININFRA 2013, පිටු අංකය: 43.